میرنیوز
وقتی پروانه‌ای نقاش می‌شود
2020-05-07T07:55:16+04:30
خبرگزاری مهر؛ مجله مهر _ مرضیه کیان: به دیدار پروانه‌ها می‌رود تا به آنها انرژی بدهد اما وقتی پا به خانه‌ی این فرشته‌های پروانه‌ای می‌گذارد، انرژی زیادی در آن جا موج می‌زند. پروانه‌ها خوش قلب و دوست داشتنی هستند، پویا و پر از امید!
در چشم‌هایشان، شیطنت و شور و شوق کودکانه در کوچه پس کوچه‌های زندگی گرگم به هوا بازی می‌کند.
پیشروی زخم‌ها و تاول‌ها، مشکلات زیادی برایشان به وجود آورده، اما با همان شبنم اشکی که همیشه گوشه‌ی چشمانشان جا خوش کرده است، او را مهمان صبوری و لبخندشان می‌کنند.
شاید این بیماری لعنتی توان دست‌ها و پاها و تمام جوارح آنها را گرفته است، اما قطار امیدشان به ایستگاه پایانی نرسیده است. آنها پر هستند از هوش و استعداد.
مگر می‌شود حافظه و شعر خوانی و نقاشی و نوازندگی شأن را نادیده گرفت؟!
حمیدرضا هاشمی مؤسس و مدیر عامل خانه‌ای بی است. او سال‌ها حال یک پروانه را در هنگام درد کشیدن دیده است و تمام مشکلاتش را چشیده است و به گفته‌ی خودش دوست دارد تمام جانش را برای یک لحظه آرامششان بدهد.
او ابر قهرمان نیست و نیروی اسطوره‌ای ندارد؛ اما یاد گرفته کوه باشد، کوهی باشد تا پروانه‌ها بتوانند به او تکیه کنند. تا بتواند صدای صبر و صبوری آنها را فریاد بزند.
نمی‌ایستد و همواره در راه پر فراز و نشیبی است تا به روزی برسد که بیماران پروانه‌ای را در آرامش واقعی ببیند. روزی که به بیماران پروانه‌ای در شأن یک بیمار، یک هم وطن و یک شهروند نگاه شود و از واهمه‌ی مسری بودن بیماری ای بی، کسی از پروانه‌ها فاصله نگیرد؛ که این خیالی ترین ترس مردم است، چرا که ای بی واگیر ندارد!
او خانه به خانه به دیدار پروانه‌ها می‌رود و در کوله بار خاطرات خود، قصه‌های شیرین هم دارد که شاید در این جهان تاریک که دیده ایم و شنیده ایم کمتر به زبان آمده است.
هاشمی در مسیر سفرش به یزد، به خانه فاطمه نازنین می‌رود و ساعتی را مهمان این فرشته کوچولوی زمینی می‌شود. نقاشی که فاطمه برایش کشیده بود، پر بود از رنگ‌های شادی که از دنیای رنگی اش می‌آمد؛ قایقی از امید که در رود زندگی جاری بود! با پرچم برافراشته ی زرد رنگ که حکایت از به اهتزاز در آمدن امید بود.
فاطمه با انگشتان کوچک نیمه به هم چسبیده اش یگانگی خدای مهربانش را با دو رفیق راهش که پدر و مادرش هستند جمع کرد و اینگونه به علاوه ی خودش، ۴ نفری این حاصل جمع را به رخ هاشمی کشید و فخر حضور پر رنگ خدا را در زیر سقف خانه شأن به او فروخت.
شاید ما هم سال هاست رؤیای نوازندگی در سر داریم، یا شاید آوای سنتور زیباترین صدایی است که به گوشمان خورده. خوب است بدانید کسی هست که شجاعت دنبال کردن رویایش را داشته است. حالا این بار صدای سنتور از دستان زخم خورده و جمع شده یک بیمار مبتلا به ای بی بشنوید.
حیرت انگیز است. هاشمی از ابوالفضل می‌گوید که در مازندران زندگی می‌کند؛ ابوالفضل عزیز، پروانه‌ای که تنها ۹ سال دارد و این روزها سنتورنوازی می‌کند.
این دنیا به خود وکیلان و قاضیان زیادی دیده است. اما حضور سامان بر روی نیمکت‌های دانشکده حقوق کمی جای تأمل دارد. سامان بیش از ۲۰ سال ندارد که دانشجوی ترم شش دانشکده حقوق است. هاشمی جواب این سؤالی را که حتماً برای شما پیش می‌آید که «چگونه ممکن است؟» را می‌دهد: "ما بارها گفته بودیم پروانه‌ها تمام بهانه‌ها را کنار زده اند حتی اگر بهانه‌ای به اندازه زخم‌های بزرگ یا پوستی نازک باشد."
هاشمی در سفرش به بابلسر، چند دقیقه‌ای کنار دختر کوچولوی زیبایی می‌نشیند و دفتر مشقش را با خط زیبایی که دارد ورق می‌زند. کوچولوی زیبا وقتی هدیه اش را از هاشمی می‌گیرد، چنان برقی در چشمانش می‌دود که تمام دردهای شبانه را از یاد می‌برد و خنده اش چنان بر جان می‌نشیند که خستگی راه را از جان او به در می‌کند.
محمدرضا هاشمی در لحظه لحظه زندگی پروانه‌ها پا گذاشته. از نگاه او دیگر شجاعت، عشق و تلاش تنها کلماتی انگیزشی در کتاب‌ها نیستند؛ اینها واژگانی هستند که به معنای واقعی در ثانیه به ثانیه زندگی پروانه‌ها متبلور شده است.
پس دیگر هیچ بهانه‌ای وجود ندارد که نقطه‌های سفید را در دل جهان تاریک روشن نکرد.
منبع : خبرگزاری مهر
کلمات کلیدی : میرنیوز بیماران پروانه ای بیماری صعب العلاج بیماری پوستی سبک زندگی
اشتراک گذاری :
آخرین اخبار مجازی
مغازه‌ای که هر سال موکب می‌شود/ ما هنوز، یک ذره هم عاشق نیستیم!
مردم کانادا امکان مشاهده این صفحه را ندارند/ فیلترینگ، به وسعت دو نیم‌کره!
دلتنگ‌ها یکدیگر را پیدا می‌کنند/ کربلایی‌شدن بدون نیت قبلی!
خوش‌رویی، چاشنی میزبانی است/ از تأخیر در صدور ویزای عراق تا کمبود اتوبوس در مرز دوغارون
دشمن آتش و تبر/ «من، حبیب‌الله؛ حبیب خدا و جنگل هستم!»
گرداب روانشناسی زرد در «اینستاگرام»/ تن به هر چالشی ندهید!
چهل سال همسایگی با زندان و زندانی و زندان‌بان/ پارک و هتل نمی‌خواهیم؛ درخت‌ها را آب بدهید!
«باز هم دوست و دشمن را شوکه خواهیم کرد»/ جای خالی اهالی قلم و هنر در حماسه‌های نظامی
«باز هم دوست و دشمن را شوکه خواهیم کرد»/ جای خالی اهالی قلم و هنر در حماسه‌های نظامی!
ماجرای شلغم‌های یک نماینده در توئیتر
سرنوشت عاشورایی دخترک ۱۱ماهه در روستایی مرزی/ «نارگل روی دست‌هایم در مسیر شهر جان داد!»
سرنوشت عاشورایی دخترک ۱۱ ماهه در روستایی مرزی/ «نارگل روی دست‌هایم در مسیر شهر جان داد!»
سرنوشت دخترک ۱۱ماهه در روستای مرزی/ «نارگل روی دست‌هایم جان داد!»
دو هزار بیلبورد متحرک عاشورایی در شهر/ ۱۲ سال خط‌نویسی روی خط عاشقی!
وام‌های راحت‌الحلقوم و ضمانت‌های ضربدری!
عاقبت بخیری یک پمپ بنزین!
تماشای گذر عمر در سایه ایستگاه صلواتی/ چای همان چای و بیرق همان بیرق!
بازندگان کنکور!
جایی برای درمان درد دیدن!/ چشم‌ها؛ قدردان دست‌های روشنایی‌بخش
چگونه دختران دهه‌هشتادی محله بانی برگزاری یک مراسم ازدواج شدند؟
جهان‌شهر علوی/ غم و شادی شیعیان به هم گره خورده است
فعلا حرف خواب و خوراک نباشد؛ بعد از مراسم همه سِرُم می‌زنیم!
«چند قطره باران» بر گونه آرزوهای کوچک/ پیتزای مهربانی بدون عکس!
«سر بر دامن ماه»؛ روایتی از زندگی تنها همسر امام هادی (ع)
«سر بر دامن ماه»؛ روایتی مدرن از زندگی تنها همسر امام هادی (ع)
کارت شما مسدود است!/ زخم رفتارهای سلیقه‌ای با مهاجران
عروسی که صبح ازدواجش دوید/ می‌گفتند قدت کوتاه است، برو یک رشته دیگر!
عکاسان خبری، دشمن کسی نیستند!/ ثبت تاریخ از دل آتش تا قلب کرونا
غنی‌سازی با خلوص بالا برای رفع تحریم است/همچنان با آژانس بین‌المللی انرژی تعامل داریم
چرا راه آهن رشت - آستارا کلیدی‌ترین پروژه ریلی کشور است؟
