میرنیوز

مرور مجید انتظامی از زبان خودش / هرگز به بزرگی موسیقی در ذهن انتظامی نمی‌رسیم

2023-12-11T11:05:08+03:30

پنج شب اجرای با شکوهِ ارکستر ملی ایران در تالار وحدت، مدیونِ حضور مردی است که ملودی‌هایش در روح و جانِ همه ما جا خوش کرده‌اند. پنج شبی که مخاطبان موسیقی از طیف‌های مختلف و از نسل‌های مختلف آمدند و آثار ماندگارِ مجید انتظامی را شنیدند.

هر قطعه از این کنسرت یادآور سکانسی از یک اثر سینمایی بود؛ «از کرخه تاراین»، «بوی پیراهن یوسف»، «آژانس شیشه‌ای»، «دوئل» «سمفونی خرمشهر»، «شیخ بهایی»، «ترن»، «دیوانه‌ای از قفس پرید» و «زال و سیمرغ» آثاری هستند که موسیقی‌شان را مجید انتظامی ساخته و در این اجرا بخش‌هایی از هر کدام از این آثار برای مخاطبان نواخته شد.

من در آخرین شبِ اجرایِ «همراه با خاطره‌ها» به تماشای این کنسرت نشستم. کنسرتی که پر از حسِ خوب بود. پر از حماسه بود. پر از احساس‌های لبریز شده بود. آغازِ هر قطعه، واکنشِ مخاطبان را در پی‌داشت، چرا که آنها با شنیدنِ چند میزانِ اول، ملودی را شناسایی می‌کردند و خاطرات‌شان زنده می‌شد. پس بی‌درنگ دست می‌زدند و هورا می‌کشیدند. راستش را بخواهید، باورکردنی نیست؛ این همه ملودی؛ این همه آهنگ، این همه ماندگاری؟! چگونه یک هنرمند به چنین جایگاهی می‌رسد!

در جای جای این اجرا، پرسش‌های مختلفی در ذهنم شکل می‌گرفت؛ پرسش‌هایی که پیش‌ترها پاسخ‌شان را از خودِ مجید انتظامی جویا شده بودم. مرور پاسخ‌های مجید انتظامی به آن پرسش‌ها، در واقع آشناییِ بیشتر با آهنگسازی است که نامش در موسیقی ایران جاودانه خواهد ماند. مرور این پاسخ‌ها، دیدنِ مجید انتظامی از زاوایای مختلف است. ترجیح می‌دهم به جای اینکه کنسرت را از زاویه دیدِ خودم برایتان روایت کنم؛ با هم بنشینیم و مجید انتظامی را از زاویه دیدِ خودش بازخوانی کنیم. خواندنِ این گزارش به شما کمک می‌کند تا آثار مجید انتظامی را با نگاهی متفاوت و البته درکی بسیار عمیق‌تر بشنوید و لذت ببرید.

ارکستر ملی ایران , مجید انتظامی ,
مجید انتظامی: آثاری که من اجرا می‌کنم، بسترش کلاسیک است. حالا گاهی نی‌انبان، سنتور، تار، سه‌تار و کمانچه هم در این ارکستر قرار می‌گیرند.

ارکستر ملی ایران , مجید انتظامی ,
یکی از آثاری که در این کنسرت اجرا شد و مورد توجه مخاطبان قرار گرفت «سمفونی خرمشهر» بود.

مجید انتظامی: حماسه‌ی خرمشهر قطعه‌ی سختی است. نوازندگان سازهای مسی وقتی قطعه‌ی «خرمشهر» را می‌نوازند، لب‌هایشان پاره می‌شود. چون مدام در حالِ پُرقدرت نواختن هستند.
وقتی شما قطعه‌ای آرام را با سازهای بادی می‌نوازید به لب‌تان زیاد فشار نمی‌آید چون زیاد فُرته(پرقدرت نواختن) نمی‌نوازید و همه ارکستر «پیانو»(آرام نواختن) می‌نوازند. ولی وقتی صد نفر روی صحنه هستند و عده‌ای فریاد می‌زنند، عده‌ای چوب می‌زنند، دف و دمام و تیمپانی هم نواخته می‌شود؛ آن وقت است که سازهای بادی مجبورند با تمام وجودشان بنوازند. این فشار زیاد باعث می‌شود که خون به لب‌ها نرسد و فشار زیاد باعث می‌شود که لبِ نوازنده تاول بزند یا حتی خونریزی کند.