میرنیوز
بی‌عدالتیِ نهاد مدرسه خصوصی و تضعیف مدارس دولتی؛ «تجزیه جامعه و رانت‌جویی»
2021-08-29T14:58:12+04:30
به گزارش خبرنگار سیاسی خبرگزاری تسنیم، محمد صادق تراب زاده پژوهشگر مرکز رشد دانشگاه امام صادق(ع) در یادداشتی اختصاصی در تسنیم، از سه زاویه فنی و زاویه سیاسی، به بررسی تعارض مدارس خصوصی با عدالت می‌پردازد.
متن یادداشت به شرح زیر است:
«مردم آزادند که هر جور می‌خواهند درآمد خود را هزینه کنند. مردم، حق انتخاب دارند تا آموزش با کیفیت‌تری را انتخاب کنند. خمس و مالیاتش را داده و از محل حلال هم کسب درآمد کرده است. حالا می‌خواهد برای یک آموزش مطلوب و متفاوت، فرزندش را به مدارس غیردولتی ببرد. معتقد است که با این کار، حتی کمک کرده تا منابع دولتی به افراد دیگر برسد و پوشش تحصیلی بیشتری ایجاد شود. اساسا چه اشکالی دارد که مردم برای آموزش هزینه کنند؟ کمک به آموزش و پرورش نیز محسوب می‌شود. در این شرایط کمبود بودجه، مشارکت مردمی به مدد آموزش و پرورش می‌آید. مدرسه ما، با شهریه‌ای که از پولدارها می‌گیرد، برخی فقرا را هم ثبت‌نام می‌کند، خیریه هم در محل دارد و در مناطق محروم، مدارس خیریه‌ای راه‌اندازی می‌کند. اردوی جهادی هم می‌رویم و بازارچه خیریه دایر می‌کنیم تا بچه‌ها از فرهنگ بچه پولداری دور شوند».
این‌ها ادعاهایی است که مدافعین مدارس غیردولتی در توجیه ضرورت این مدارس بیان می‌کنند. برخی از این ادعاها درست و برخی نادرست هستند اما ترکیب ادعاها قطعا غیرقابل پذیرش است.
اهالی توجیه معمولا به جای توجه به نهاد مدرسه خصوصی، با نگاهی فردگرایانه، بحث را از نیاز و تقاضای متنوع والدین و دانش‌آموزان که امری خرد و جزئی است، شروع می‌کنند. در این نگاه فردگرایانه، درک درستی از نهاد و ساختار وجود ندارد و بیشتر به عاملیت والدین و دانش‌آموزان توجه می‌شود. دانش‌آموزان متفاوت هستند و والدین برای استعدادها، علایق، انتخاب‌ها و نیازهای مختلف، تقاضای محیط و فضای آموزشی متفاوتی دارند. البته در مورد انتخاب‌های فردی هم می‌توان اشکال کرد: پدری می‌خواهد در جامعه‌ای که بیش از 30 درصد مردمش زیر خط فقر هستن، برای پسرش لامبورگینی بخرد تا فقط در خیابان دور دور کند. آیا مردم در انتخاب‌های فردی کاملا آزادند؟ خصوصا اینکه این پدر، در جمهوری اسلامی، برای مردم، نمایندگی از دین و حکومت دینی کند! به هر حال باید به این نیاز و تقاضای متفاوت که در اصلِ خود، خاستگاهی درست دارد هم پاسخی درست داد.
قطعا اشکال از مدارس دولتی عادی است که کیفیت و تنوع آموزشی لازم را ایجاد نمی‌کند و والدین به سمت مدارس دولتی خاص یا مدارس خصوصی یا بازار کمک آموزشی می‌روند. این اشکال، باعث شده که حیاط خلوتی به نام مدرسه غیردولتی برای پاسخ به تنوع ساخته شود (موفقیتش به کنار!). مسئله فعلی، عادلانه بودن یا نبودن نهاد مدارس خصوصی در نسبت با آموزش عمومی است؛ نه اینکه یک پدر برای فرزندش چه خدماتی را فراهم می‌کند. مسئله این نیست که پدری برای فرزندش، معلم خصوصی برای چند جلسه استخدام می‌کند. مسئله این است که امر آموزش عمومی، مبدا شکل گیری آینده انسان ها و توزیع کننده منافع است. این مدارس، در قالب یک مکانیسم پولی و بازاری، در حال تفکیک افراد بر اساس قدرت مالی برای برخورداری از سطوح مختلف آموزش است. این سخن یعنی هر چه پول بدهی، آش می‌خوری.
قطعا همه جا، مدارس غیردولتی موفق نبوده‌اند و عموم آنها کیفیت لازم را هم ندارند اما تصوری را ساخته‌اند که جامعه را به هم می‌ریزد. خروجی‌های برجسته برخی مدارس غیردولتی، تصویری از برندگان نظام آموزشی ساخته است که اکنون همه می‌خواهند به آن مقام قهرمانی دست پیدا کنند. راه دستیابی به این مقام نیز رفتن به این مدارس و خرج کردن برای کسب برندگی است. در عین حال، مسیر مدارس دولتی خاص (استعداد درخشان، نمونه دولتی و شاهد) نیز لبه دیگر قیچی برای برنده سازی در نظام آموزشی است.
اما واقعا اشکال مدارس خصوصی از منظر عدالت در چیست؟
مدارس خصوصی ایران که به بهانه واهی مشارکت، حق انتخاب آموزش و ...، در قالب مدارس غیرانتفاعی و غیردولتی نام‌گذاری شدند، مدارسی هستند که والدین بر اساس قدرت مالی خود و تمایل به آموزشی متفاوت، مشتری این مدارس می‌شوند. در اینجا، آموزش به شرط پول است و دانش‌آموزان، مشتری مدارس هستند. آیا می‌توان مدرسه غیردولتی داشت که خصوصی نباشد؟ بله. متاسفانه کلیشه‌ای از مشارکت، حق انتخاب و عدم تمرکز در ایران شکل گرفته است که صرفا شکل خصوصی‌سازی آموزش را مصداق آن می‌دانند در حالی که مشارکت، حق انتخاب، عدم تمرکز و مردمی‌سازی را در قالب‌های دیگر هم می‌توان ساخت. مالکیت، اداره، تامین مالی، جذب منابع انسانی، جذب دانش‌آموز، نقش‌آفرینی والدین و جامعه محلی، کرسی‌های تصمیم‌گیری و نظارت و اجرا، از جمله مولفه‌هایی هستند که با ترکیب‌های مختلف آنها می‌توان مدارس غیردولتی (نه خصوصی) مختلفی را ساخت.
در این نوشتار، از سه زاویه فنی و یک زاویه سیاسی، علیه عدالت بودن مدارس خصوصی محل بحث قرار می‌گیرد:
در این شرایط هر چقدر هم تلاش کنیم مدارس دولتی بهتر شوند، در چرخه بعدی، به نفع مدارس خصوصی می‌شود چون دائما خوبی‌هایش، به این مدارس مهاجرت می‌کنند. اصطلاحا، مدارس دولتی توسط مدارس خصوصی و البته دولتی خاص (استعداد درخشان، نمونه دولتی و شاهد) در حال «خورده شدن» هستند. آنها، گوشت مدارس دولتی را می‌خورند و پوستش را می‌گذارند. پس سیاست تقویت مدارس دولتی عادی، سیاستی شکست خورده است.
نتیجه آن است که بخشی از مدارس غیردولتی، کیفیت بهتری را با پول بیشتر تامین می‌کنند و خروجی‌های این مدارس فاصله بیشتری با خروجی مدارس دولتی عادی دارند. در ادامه هم این افراد، از موقعیت‌های آموزشی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بهتری بهره‌مند می‌شوند؛ این امر یعنی شکاف ساختاری در جامعه! به طور مثال 70 درصد رتبه‌های برتر کنکور از مدارس دولتی خاص، 20 درصد از غیردولتی و 10 درصد از دولتی عادی بودند در حالی که جمعیت دانش‌آموزان این مدارس به ترتیب حدود 5درصد، 15 درصد و 80 درصد هستند. این اختلاف نظام‌مند، دسترسی به آینده‌های متفاوت را نیز به دنبال دارد؛ تخریب عدالت اجتماعی و افزایش فاصله طبقاتی. پس اگر در جامعه‌ای، چنین آثار مخربی را شاهد باشیم، مدارس خصوصی، ضد عدالت هستند.
اتفاق دیگری هم در کنار پولی بودنِ دسترسی به آموزش عمومی می‌افتد: مدارس غیردولتی در رقابت با خود، دائما باید کیفیت را بالا ببرند و مسیری که انتخاب می‌کنند، دریافت شهریه بالاتر است. در این میان، طبیعی است تا زمانی که مشتری هست، امکان دریافت شهریه هم وجود دارد. وقتی پولدارترها، برخی مدارس را انتخاب می‌کنند، سایر مدارس غیردولتی با مشتریان ضعیف‌تری مواجهند که لاجرم باید شهریه را بکاهند و این یعنی کاهش کیفیت پس سایر مدارس غیردولتی چاره‌ای جز ورشکستگی یا کاهش شهریه و کیفیت تا آستانه تحمل مشتریانشان ندارند؛ پس نوعی تعارض دورنی نیز در این سازوکار وجود دارد. شرایط اقتصادی دهه 90 نیز این امر را تشدید می کند. یکی از ساده‌ترین شگردهای مدارس برای ادامه حیات، کاهش شدید حقوق و دستمزد و هزینه‌های رفاهی معلمان و کارکنان است.
آنها گفتمان متفاوتی به نسبت جامعه خود تولید می‌کنند و با واگرایی از جامعه، توازن اجتماعی را مخدوش می‌کنند. آنها تفکر هرچه می‌خواهیم با پول می‌خریم را در سایر عرصه‌های اجتماعی هم ترویج می‌کنند و تهاجم فرهنگی می‌شوند. آن ها این تفکر را در همه جامعه ترویج می کنند که باید کلاه خود را چسبید که باد نبرد؛ باید فردگرا بود و منافع خود را مدنظر داشت. به همین دلیل هم هست که تا زمانی که نهاد مدرسه خصوصی هست، تقویت مدارس دولتی هم کارایی ندارد چون فرهنگ فردگرایی و به تبع خودخواهی باعث می‌شود که دائما گروهی از مثلا دانش‌آموزان برتر مدارس دولتی عادی، برای بهتر شدن به مدارس خصوصی مهاجرت کنند. گرچه برخی مدارس غیردولتی به این نکته توجه دارند و برنامه‌هایی برای کاهش آثار فردگرایی و ... دارند اما به خاطر ذات غیرعمومی این مدارس، از پیامدهای فرهنگی نامطلوبشان گریزی نیست. مدارس خصوصی، جامعه را به افراد، تجزیه می‌کنند.
میشل مری در کتاب عدالت آموزشی (2020) در نقد مدارس خصوصی، به بحثی با عنوان «عمومی بودن» می‌پردازد. مدارس عمومی که اکنون به عنوان مدارس دولتی شناخته می‌شوند، مدارسی هستند که دارای «فضای عمومی» هستند اما چون معمولا دولت‌ها متولی تامین چنین مدارسی بودند و بخشی خصوصی از ساخت این فضا ناتوان است، به مدارس عمومی، مدارس دولتی گفتند و دعوای عمومیت، به دعوای دولتی-خصوصی تبدیل شد.
مدرسه عمومی یعنی مدرسه‌ای که ترکیب، فضا، اتمسفر و سازوکارهایش، بازتاب دهنده همان جامعه بیرونی با همه تکثرها و تنوع‌هایش است. رسالت مدرسه عمومی نیز تربیت انسان‌هایی در تراز مسئولیت‌پذیری برای زندگی و ساخت همان جامعه بیرونی است. اگر مدرسه، با خصوصی شدن به بخش‌بندی دانش‌آموزان و خاص‌سازی بپردازد، عملا مدرسه عمومی نیست؛ زیرا جامعه را درون خود بازتولید نمی‌کند بلکه خاص‌گرایی و فرهنگ فردگرایی را بازتولید می‌کند.
آن‌قدر پیش می‌رویم که وزیر هم از این گروه انتخاب می‌شود. مدرسه‌داران در شورای نظارت بر مدارس غیردولتی جای می‌گیرند که خود بر خود نظارت واهی کنند. الگوی شهریه مدارس غیردولتی را مبتنی بر «هزینه تمام شده» تعریف می‌کنند تا صرف کند این مدارس را در بالاشهر یا با شهریه بالا هم داشته باشیم. آنها در شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز حضور خواهند یافت و در شورای عالی آموزش و پرورش، از مداخله جدی پرهیز می‌دارند چون در آنجا هم هستند. بخشنامه صندلی‌های خالی را برای ورشکسته نشدن این مدارس تصویب می‌کنند تا باز هم دانش‌آموز از مدارس دولتی به غیردولتی برود. اشرافیت مذهبی هم دائما از مجاری قدرت، در حال توجیه تئوریک یا عاطفی این سلطه و انحصار است.
در این نوشتار، پیرامون خط‌مشی مدارس خصوصی صحبت شد و نفی زحمات این مدارس، مدارسی که به دنبال تولید و تکثیر الگوهای تربیتی بدیع هستند و خصوصا معلمانی که حتی مورد ظلم نهاد مدارس خصوصی واقع می‌شوند، نخواهد بود. در پایان و از باب تذکر، چند گزاره را در باب مدارس غیردولتی باید به یاد داشته باشیم:
مدارس دولتی عادی به جهت غیرمنعطف و غیرمتنوع بودنشان، مدارس خصوصی و دولتی خاص به جهت غیرعمومی بودنشان و نیز به جهت تضعیف مدارس دولتی عادی، ضد عدالت عمل می‌کنند؛ پس در دعوای مدارس متنوع، دنبال یک مقصر نباشیم. ترکیبِ تفکیک انواع مدارس، مسیر غلطی است. تنوع مدارس فعلی، صرفا به تجزیه جامعه و تکه‌تکه شدنش منجر می‌شود. باید تنوع آموزش را درون مدارس دولتی عادی و به شکلی که انسجام اجتماعی را تخریب نکند، ایجاد کنیم.
لازمه این کار، انعطاف ساختار حکمرانی مدرسه دولتی عادی در ایران است که ظرفیت تنوع را در محتوا و فرایند آموزشی را داشته باشد. آنگاه است که هم حق انتخاب اولیاء محفوظ است، هم تفاوت مدارس محفوظ است، هم مشارکت و مردمی‌سازی را می‌توان شاهد بود، هم سودمحوری را حذف می‌کنیم و هم تربیت اجتماعی را شاهد هستیم. کلیشه دولتی-غیردولتی فعلی را باید شکست.
انتهای پیام/
منبع : خبرگزاری تسنیم
کلمات کلیدی : میرنیوز مدارس غیر دولتی مدارس دولتی وزارت آموزش و پرورش
اشتراک گذاری :
آخرین اخبار سیاسی
تجاوز دشمن با پاسخ مهلک پدافند هوایی مواجه می‌شود
جلسه نماینده اسرائیل با منافقین در آلبانی درپی حمله ایران
هشدار فرمانده کل ارتش به آمریکا: مداخله نکنید
۹۰ درصد نمایندگان جدید با آرزوهایشان وارد مجلس می‌شوند
نامه به آملی لاریجانی درباره طرح ساماندهی کارکنان دولت
ایران متناسب با منافعش پاسخ رژیم صهیونیستی را خواهد داد
تکذیب پیامکهای هشدار به نام سازمان پدافند غیرعامل
نیروی دریایی سپاه کشتی صهیونیستی را توقیف کرد
حمله گسترده موشکی و پهپادی ایران به اسرائیل آغاز شد
تجمع مردم تهران در حمایت از عملیات سپاه علیه اسرائیل
شاهد۱۳۶؛ پهپاد انتحاری سپاه علیه اسرائیل را بشناسید
اصابت ده‌ها فروند موشک سپاه به اهدافی در سرزمین‌های اشغالی
ایران در صورت اقدام اسرائیل با شدت بیشتری تنبیه خواهد کرد
ایران کدام پایگاه هوایی اسرائیل را هدف قرار داد؟
منبع آگاه: اسرائیل در صورت پاسخ بلافاصله تنبیه می‌شود
حمله چهاروجهی و پیچیده ایران به اسرائیل
شورای نگهبان: عملیات «وعده صادق» نمایش اقتدار نظام بود
هشدار سپاه به آمریکا نسبت به هرگونه مشارکت در ضربه به ایران
سرلشکر باقری: عملیات «وعده صادق» با موفقیت کامل انجام شد
ناکامی پدافند اسرائیل مقابل عملیات ترکیبی ایران|گزارش
سلامی: اقدام بعدی درصورت واکنش اسرائیل سخت‌تر خواهد بود
رئیسی: ماجراجویی جدید علیه ایران پاسخ سنگین‌تر خواهد داشت
عموعابدینی خبر داد: جذب نخبگان در دانشکده‌های علوم و فناوری‌های راهبردی
دوستی: لیست انتخاباتی «صدای ملت» مورد حمایت ۴ حزب اصلاح‌طلب است
داداش پور: دانشجویان دارای شرایط خاص مورد حمایت جدی قرار می‌گیرند
تاکید هیات پارلمانی ایران بر توقف فوری جنگ در غزه
جریمه ۶ تا ۲۴ میلیونی در انتظار کارکنان دولتی که در ساعت اداری تبلیغات انتخاباتی کنند
محصولی: بدنبال وحدت شاخص محور نیروهای انقلابی هستیم
سرلشکر باقری: امنیت پایدار در شرایط پرتلاطم منطقه‌ای محصول رویکرد جامعه اطلاعاتی کشور است
وعده‌های نشدنی، به اعتماد مردم خدشه وارد می‌کند/ مشارکت آگاهانه در انتخابات، موجب هراس دشمن است| گفت‌وگو با محسن ردادی
