میرنیوز

2020-08-06T10:41:02+04:30

به گزارش سی ان ان، وی گفت: "آنان شجاع، بی‌باک و پیشگام بودند چون در دنیای مردان قرارگرفته بودند. "

وی اشاره کرد: آنان نسل خاموشی بودند که نادیده گرفته شدند و کار آنان هرگز دیجیتال نشد. در حال حاضر هم ممکن است در آرشیو روزنامه‌ها، مجلات و آژانس‌های خبری دفن شده باشند و هیچ‌کس نتواند به آن‌ها دسترسی داشته باشد.

بنابراین کیم تصمیم گرفت کاری در این مورد انجام دهد و برای احترام به این پیشگامان وب سایتی به نام Trailblazers of Light راه‌اندازی کرد.

کار بیش از ۵۰۰ روزنامه‌نگار عکاس که در این سایت قرارگرفته به اواخر قرن نوزدهم بازمی‌گردد. این زنان از سراسر جهان، اغلب در مناطق جنگی و سایر مناطق خطرناک فعالیت کردند. بسیاری از آنان سقف‌های شیشه‌ای را که در آن کار می‌کردند، شکستند و راه را برای نسل‌های آینده هموار کردند.

کیم گفت : "مهم است که این زنان و سهم آنان فراموش نشود. این کار باید انجام می‌شد و این احساس وظیفه به زنان بود. "

پروژه Trailblazers of Light را می‌توانید در اینستاگرام و توییتر دنبال کنید.

فرانسیس بنیامین جانستون

جانستون یکی از اولین روزنامه‌نگاران زن بود که برای سرویس خبری باین(Bain) که در سال ۱۸۹۸ در شهر نیویورک تاسیس شد، فعالیت کرد. وی ۶۰ سال این حرفه را ادامه داد که شامل چندین کار در کاخ سفید بود. او همچنین به دلیل عکس‌های معماری ازجمله ساختمان‌های تاریخی در جنوب شناخته‌شده است.

دیکی چاپل

خبرنگار جنگ بود که برای پوشش درگیری‌های گوناگون به سراسر جهان سفر می‌کرد. در طول جنگ جهانی دوم، وی درنبرد ایوو جیما (در اواخر جنگ جهانی دوم بین نیروهای دریایی ایالات متحده و ژاپن رخ داد و طی آن جزیره ایو جیما به اشغال ایالات متحده در آمد) توسط تفنگداران دریایی آمریکا پنهان شد. او همچنین نبرد اوکیناوا را پوشش داد. چاپل در سال ۱۹۶۵ زمانی که جنگ ویتنام را پوشش می‌داد با یک مین زمینی کشته شد. او نخستین خبرنگار زن آمریکایی در جنگ است که در عملیات کشته‌شده است.

لینزی آداریو

آداریو درگیری‌ها و بحران‌های بشردوستانه در بسیاری از کشورها ازجمله افغانستان، عراق، لیبی، سوریه و سومالی را پوشش داده است. کار او در افغانستان  جایزه پولیتزر که نیویورک‌تایمز در سال ۲۰۰۹ برای گزارش‌های بین‌المللی ارائه کرده بود، را دریافت کرد. آداریو دو بار هنگام کار در مناطق جنگی ربوده‌شده است. خاطرات او "این همان کاری است که من می‌کنم" پرفروش‌ترین نوشته نیویورک‌تایمز بود.

ایزابل السن

در این تصویر خبرنگار مناطق جنگی فرانسه، ایزابل السن در سال ۱۹۹۱ فیلم را در  حمام هتل در عربستان سعودی ظهور می‌کند. وی در آنجا مشغول عکاسی از جنگ خلیج‌فارس بود. او همچنین درگیری‌ها در سایر مناطق جهان را پوشش داده است. کتابی در مورد تجربیات وی منبع فیلم "گل‌های هریسون"شد، مربوط به زمانی است که وی در یوگسلاوی جنگ‌زده قرار گرفته بود.

هومای واریاوالا

اولین عکاس زن هند بود. تصاویر او از دهه ۱۹۳۰ تا دهه ۷۰، به‌ویژه مبارزات برای استقلال را مستند ساخت. او درحالی‌که با خدمات اطلاعات انگلیس کار می‌کرد اما از بسیاری از رهبران کشورش و همچنین بازدید مقامات رسمی عکاسی کرد. بسیاری از عکس‌های وی بانام مستعار Dalda ۱۳ منتشر شد. به وی جایزه پادما بوشان، دومین جایزه عالی غیرنظامی هند اهداء شد.

شارلوت بروکس

بروکس تنها عکاس زن در لوک (Look)، یک مجله دوهفته‌ای آمریکایی بود که داستان‌های مربوط به علاقه عمومی را از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۷۱ برجسته می‌کرد. درزمانی که بسیاری از زنان محدود به تهیه اخبار نرم‌تر بودند، بروکس همان موضوعاتی را که همکاران مرد خود ازجمله سیاست و نژاد را پوشش می‌دادند، پوشش داد.

استفانی سینکلر

موضوعات مربوط به حقوق بشر را در سراسر جهان پوشش داده است. مجموعه عکس‌های او در مورد ازدواج کودکان، الهام بخش وی در آغاز برنامه غیرانتفاعی Too Young to Wed  با هدف توانمندسازی دختران و پایان دادن به ازدواج کودکان در همه‌جا بود. این کارگاه دوربین‌ها را در اختیار دختران جوان قرارداد تا آن‌ها بتوانند داستان خودشان را بیان کنند.

ایمی سانتتا

وی بسیاری از بزرگترین رویدادهای ورزشی جهان را در طول مدت طولانی فعالیت خود با آسوشیتدپرس پوشش داد. وی رویدادهای ورزشی زیادی ازجمله سوپر بول، مجموعه‌های جهانی، مسابقات جهانی و المپیک را پوشش داده است. البته فعالیت‌های غیر ورزشی زیادی نیز داشته است. او همچنین عکاس شرکت AP بود و عکس‌های او از انتخابات ریاست جمهوری بیل کلینتون بخشی از بسته برنده جایزه پولیتزر در سال ۱۹۹۳ شد.

ایدی لووین

در طول دوران حرفه‌ای خود در خط مقدم بسیاری از درگیری‌های خاورمیانه بوده است. کار او در زمینه پوشش جنگ در سال ۲۰۱۴ در غزه، جایزه نخستین فیلم Anja Niedringhaus را به دلیل شجاعت در عکاس خبری دریافت کرد.

ماریون کارپنتر

نخستین زن عکاس کاخ سفید بود. او اولین زنی بود که به انجمن عکاسان خبری کاخ سفید پیوست. همچنین تنها زن در بین عکاسانی بود که با رئیس‌جمهور آمریکا هری ترومن سفر کرد.

جسی تاربکس بیلز

در سال ۱۹۰۱ توسط بوفالو اینکیوریر استخدام شد و با این استخدام اولین عکاس زن در یک روزنامه آمریکایی شد. او همچنین به دلیل فعالیت در نمایشگاه جهانی در سال ۱۹۰۴، زمانی که در بالای نردبان‌ها و بالن‌های هوای گرم عکس می‌گرفت، مشهور شد. وی به روزنامه سنت لوئیس گفت: "اگر کسی صاحب سلامتی و قدرت باشد، غریزه خبری خوب و سرعت داشته باشد که ضروری‌ترین صلاحیت هاست، می‌تواند یک عکاس خبری باشد" .

شارون فارمر

اولین آفریقایی-آمریکایی بود که به‌عنوان رئیس رسمی عکاس کاخ سفید استخدام شد، موقعیتی که از زمان ایجاد در سال ۱۹۶۱ تنها ۱۱ نفر در آن استخدام شدند. فارمر ریاست جمهوری بیل کلینتون را پوشش داده است.

کارول گوزی

عکاس سابق واشنگتن‌پست، نخستین روزنامه‌نگار در تاریخ بود که موفق به کسب چهار جایزه پولیتزر شد. "اگر به گذشته برگردیم، شاهد داستان‌های نابرابری زیادی در فعالیت عکاسی زنان خواهیم بود. اکنون این دلگرم‌کننده است که دانش آموزان نسل‌های گذشته را به‌عنوان پیشگام مشاهده می‌کنند و متوجه می‌شوند که این چیزها دیگر نمی‌تواند آنها را محدود کند. " وی می‌گوید: "خوش‌شانس بودم که سردبیرانی داشتم که به من اعتماد کردند البته آماج سخنان بودند. اکثر روزنامه‌نگاران زنی که من از اوایل می‌شناختم کاملا ویژه بودند و فقط کاری انجام می‌دادند که جلوه‌های زیادی را به زبان می‌آورد. تصاویر ما صدای ما بودند. "

دوروتیا لانگ

وی به خاطر عکس‌های خود از افرادی که در زمان "رکود بزرگ" به‌شدت ضربه خوردند، مشهور است. "مادر مهاجر"، عکس لانژ از کارگر فلورانس اوونز تامپسون، یکی از نمادین‌ترین عکس‌های دوره است. در آن زمان، لانژ به‌عنوان عکاس در اداره اسکان مجدد، یک سازمان دولتی مشغول به افزایش آگاهی عمومی در مورد کشاورزان در حال تلاش بود.

جوآن ای برین

وی سال گذشته به نیویورک‌تایمز گفت: "من عکاسی را درزمانی شروع کردم که پیدا کردن تصاویر معتبر از (LGBTQ) لزبین‌ها تقریبا غیرممکن بود. من می‌خواستم عکس‌های من دیده شوند. من اعتقاد داشتم که می‌توانند به ایجاد جنبشی برای آزادی ما کمک کنند. "

مارگارت بورکه وایت

در سال ۱۹۳۱ برای مجله Fortune کار می‌کرد  و او اولین عکاس زن این انتشارات بود. زنی بود که به‌عنوان عکاس خبری مجله لایف ( Life ) نیز استخدام شد. او اولین عکاس حرفه‌ای غرب بود که در زمان جنگ به اتحاد جماهیر شوروی رفت. او نخستین خبرنگار زن جنگ بود که در جنگ جهانی دوم در مناطق جنگی کارکرد.

امی ویتاله

عکاس مجله نشنال جئوگرافیک است. ویتاله در طول زندگی حرفه‌ای خود به بیش از ۱۰۰ کشور جهان سفرکرده است، نه‌تنها خشونت و درگیری بلکه زیبایی سورئال و قدرت ماندگار روح بشر را نیز شاهد بوده است. در سال‌های اخیر، وی بر داستان‌هایی درباره حیات‌وحش و محیط‌زیست تمرکز کرده است. وی گفت: "داستان‌گویی و عکاسی توانایی منحصربه‌فردی فراتر از همه زبان‌هاست و به ما در درک یکدیگر کمک می‌کند. عکس‌ها ارتباط عمیق ما با کلیه زندگی‌های در این سیاره را یادآوری می‌کنند. "

آکیلی رامسس

مدیر اجرایی انجمن ملی عکاسان مطبوعات است. پیش از آن، او نقش‌های مختلفی در اتاق‌های خبر در سراسر کشورش داشت. وی گفت: "به همان اندازه که دوست دارم پشت دوربین باشم، دریافتم که چقدر لازم است از صدا در اتاق خبر به‌عنوان حامی تجسمی به‌ویژه در مورد تصاویر افراد رنگی پوست و زنان استفاده کنم. در روند مسیر و اشتیاق من در این مورد، هرگز برای من پیش نیامد که من یک پیشگام شوم. به‌عنوان یک زن آفریقایی-آمریکایی، مسیری را طی کردم که فقط تعداد انگشت‌شماری از افراد در آن قدم گذاشتند. همیشه در مورد خودم و دوست داشتن هنر عکاسی به‌عنوان ابزارم حکایت‌ها نقل کردم. "

کارن تی. بورچرز

در طول مجموعه‌های جهانی ۱۹۸۹ عکاسی از سن سان‌فرانسیسکو را انجام داد. این مجموعه جهانی بود و با وقوع زلزله لوما پریتا قطع شد. بورچرز در آن زمان در سن جوز مرکوری نیوز مشغول کار بود و پوشش این روزنامه از این زمین‌لرزه برنده یک جایزه پولیتزر شد. بورچرز از سال ۱۹۸۲ تا زمان بازنشستگی در سال ۲۰۱۲ همچنان در این روزنامه فعالیت داشت.

برنیس ابوت

بیشتر به خاطر کار خود در تغییر خیابان‌های نیویورک در دهه ۱۹۳۰ شناخته‌شده است. او همچنین از اوایل قرن بیستم از چهره‌های فرهنگی عکاسی کرد و متعهد شد از طریق عکاسی علم را به تصویر بکشد. وی در سال ۱۹۳۹ نوشت: "ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که با علم ساخته‌شده است و نیازها بین علم و افراد به‌صورت دوستانه ترجمه می‌شود. من معتقدم که عکاس می‌تواند این سخنگو باشد، زیرا هیچ‌چیز دیگری نمی‌تواند این را بیان کند. "

روت فرمسون

عکاس نیویورک‌تایمز بود و در سال ۲۰۰۱ در پاکستان کار می‌کرد. وی در طول حرفه خود خبرهای بین‌المللی بسیاری ازجمله جنگ در عراق و انتفاضه دوم در خاورمیانه را پوشش داده است. وی همچنین حملات ۱۱ سپتامبر و پیامدهای آن‌ها در پاکستان و افغانستان را پوشش داد. او دو جایزه پولیتزر برنده‌شده است و هم‌اکنون در سیاتل در شمال غربی اقیانوس آرام مستقر است. وی همچنین شمال غربی اقیانوس آرام را به‌خوبی داستان‌های ملی پوشش داد.

میشل آگینز

در سال ۱۹۸۹ به یک عکاس نیویورک‌تایمز تبدیل شد. او دو بار نامزد دریافت جایزه پولیتزر شده است  و در سال ۲۰۰۱ وی و همکارانش برنده گزارش ملی پولیتزر برای مجموعه خود "چگونه نژاد در آمریکا زندگی می‌کند" شدند. وی وظیفه خود می‌داند که به سایر زنان جوان رنگی که می‌خواهند روزنامه‌نگار شوند، کمک کند. وی می‌گوید این حرفه جالب است زیرا من به مکان‌هایی می‌روم که افسانه است و در آن‌ها اسب تک‌شاخ وجود دارد. تک‌شاخ‌ها نادر هستند، دقیقا همان‌طور که عکاسان زن سیاه‌پوست نادر هستند. "

مری الن مارک

یکی از بهترین عکاسان مستند نسل خود بود. کارهای او ده‌ها سال طول کشید و موضوعات عکس‌های وی افراد مشهور، رهبران جهان و افراد در حاشیه جامعه بودند. او در دهه ۱۹۶۰ به برجستگی دست‌یافت و به‌عنوان یک عکاس بی‌باک و بدون دردسری که عزت و انسانیت را با سوژه‌های خود به وجود آورد، شهرت پیدا کرد. دوست او کلی کلیپرون پس از مرگ مارک در سال ۲۰۱۵ گفت: "مری الن توانایی منحصربه‌فردی برای مشاهده داخل بود و مانند مار بر روح چمباتمه زده بود".

کالین شل

چندین سال هزاران عکس از اوباما و خانواده‌اش گرفت. شل همچنین در دوران معاون ریاست جمهوری عکاس رسمی ال گور Al Gore بود. شل گفت: "این بسیار لذت‌بخش  و باعث افتخار است که از همه مردم و مکان‌هایی که دیده‌ام، عکس گرفته‌ام. " اکنون حرفه او به چهلمین سال خود نزدیک شده است. وی می‌گوید: "من به‌عنوان مربی، همکار، ویراستار و کارفرما توسط زنان قوی و بااستعداد احاطه‌شده‌ام. "

الکساندرا بولات

در سال ۲۰۰۱ از پناهندگان افغان در پاکستان عکس می‌گرفت. این عکاس خبری فرانسوی یکی از بنیان‌گذاران آژانس عکس VII بود و کار وی در مجله‌هایی مانند نشنال جئوگرافیک، نیوزویک و تایم مشاهده شد. از جمله مواردی که وی پوشش داد، بحران بالکان، حمله به عراق و قاچاق کودکان در رومانی بود.

استر بابی

کار خود را با مستندسازی زندگی آمریکایی‌ها در خانه در طول جنگ جهانی دوم آغاز کرد. وی در زمان "دوران طلایی" به سراسر جهان سفر کرد و تصاویری برای داستان‌های مجلات برجسته مانند "زندگی و مجله زنان" تهیه کرد. موزه ملی زنان در هنر می گوید: " بابی با کنجکاوی واقعی در حرفه خود، تصاویر به‌صورت ثابت و ماندگار از زندگی عادی ایجاد کرد. "

وندی مائدا

از فینال NBA در سال ۱۹۸۵ عکاسی کرد. او یکی از اولین زن‌های آمریکایی آسیایی بود که به‌عنوان یک عکاس تمام‌وقت در یک روزنامه استخدام شد. وی اخبار، ویژگی‌ها و ورزش‌های The Boston Globe را پوشش داد. یونگی کیم گفت: "او برای بعضی از ما مانند یک خواهر بود. "

مری اف کاروت

در سال ۲۰۱۰ در نیجریه راجع به فلج اطفال کار کرد. یکی از پروژه‌های اخیر او که توسط نیویورک‌تایمز به نمایش گذاشته‌شده است، مردانی را نشان می‌دهد که هنگام خدمت در ارتش آمریکا مورد تجاوز جنسی قرارگرفته‌اند. وی برای این مجموعه چندین افتخار ازجمله جایزه عکاس زن کانن را دریافت کرده است.

اوا آرنولد

اولین زنی بود که به آژانس معتبر Magnum Photos پیوست. وی در طول زندگی حرفه‌ای خود از افراد مشهور و رهبران جهان ازجمله ملکه الیزابت دوم، مالکوم ایکس، ژاکلین کندی، مریلین مونرو و جوآن کرافورد عکس گرفت. او همچنین به افراد فقیر و محروم توجه می‌کرد. وی در سال ۱۹۹۰ به بی‌بی‌سی گفت: "من کسی را معمولی یا خارق‌العاده نمی‌بینم. من آنها را فقط به‌عنوان افرادی در جلوی لنزهای خود می‌بینم. "

سالی سامس

این روزنامه‌نگار انگلیسی برای روزنامه‌های ابزور و ساندی تایمز کار کرد و عکس‌های وی در نشریات دیگری مانند نیوز ویک و نیویورک تایمز نیز ظاهر شد. او در مناطق جنگی مشغول به کار بود اما از پرتره‌های رهبران و افراد مشهور جهانی همچون اندی وارهول، محمد علی و شان کنری نیز عکس گرفت.

لی میلر

وی در طول جنگ جهانی دوم عکاس جنگ در مجله Vogue در لندن بود و از اردوگاه‌های کار اجباری، حمله رعدآسا لندن و آزادسازی پاریس عکس می‌گرفت. او همچنین زنان را در زمان جنگ برجسته کرد. راشل کوک در گاردین در سال ۲۰۱۵ نوشت: "میلر مانند زنانی که از آنان عکس می‌گرفت، خوش‌ذوق، مصمم و دارای یک حس شوخ‌طبعی قوی بود. "

آنیا نیدرینگ هاوس

 یک عکاس خبری آلمانی بود که برای آسوشیتدپرس کار می‌کرد. وی در سال ۲۰۱۴ درحالی‌که انتخابات ریاست جمهوری افغانستان را پوشش می‌داد، کشته شد. یک افسر پلیس افغانستان درحالی‌که منتظر وی در داخل یک ماشین بود، به سمت او و همکارش کتی گانون آتش گشود. گانون از حمله جان سالم به دربرد. یکی از همکاران مجله تایم گفت: "وی بخشی از افغانستان را نشان داد که کمتر کسی تاکنون دیده است. فقدان وی  آسیبی ویرانگر است. " قبل از افغانستان، نیدرینگ هاوس در بسیاری از مناطق درگیری کار می‌کرد و یک دهه را در پوشش جنگ‌ها در یوگسلاوی سابق گذراند. سانتیاگو لیون که معاون رئیس‌جمهور و مدیر عکاسی AP بود، گفت که نیدرینگ هاوس دائما برای سخت‌ترین کارها داوطلب بود و به طرز چشمگیری مقاوم بود.

پائولا برونشتاین

برونشتاین در آسیا مستقر است و طی سه دهه گذشته از مناطق درگیری عکس گرفته است. وی گفت: "من اغلب سعی می‌کنم که روی داستان‌های گزارش نشده تمرکز کنم که با موضوعات انسانی، اقتصادی و سیاسی مواجه هستند و مشکلات قربانیان ساکت درگیری را افشاء می‌کنم. " کتاب وی "افغانستان: بین امید و ترس" زندگی روزمره در این کشور و پیشرفت‌های حاصل از آن را نشان می‌دهد. همچنین زخم‌هایی که پس از سال‌ها جنگ به‌جامانده را بیان می‌کند.

انتهای پیام

منبع : خبرگزاری ایسنا

---

کلمات کلیدی : میرنیوز استانی-اجتماعی زنان عکاس
اشتراک گذاری :

---

آخرین اخبار استان ها

بارگذاری اخبار بیشتر