میرنیوز

یک شب در میان کارتن‌خواب‌ها

یک شب در میان کارتن‌خواب‌ها 2022-07-25T10:43:47+04:30

خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: چهار سال است که سه‌شنبه‌هایش وقف کارتن‌خواب‌هاست؛ چه خانه باشد، چه مهمانی، چه سرکار و چه سفر! هرجا که باشد باید خودش را به «سرای حافظ» متعلق به «جمعیت طلوع بی‌نشان‌ها» برساند، غذاها را بار ماشین‌اش کند و با گروهی که دارد به پاتوق‌های کارتن‌خوابی سر بزند و بین آنها غذا توزیع کند. این تازه اول کار اوست. یعنی وقتی به اولین پاتوق کارتن‌خوابی می‌رسد تازه باید ارتباط گرفتن با کسانی که در این پاتوق‌ها حضور دارند را شروع کند. با روی خوش به دیدار آنها برود که جز تلخی ندیده‌اند، به بهانه‌ای سر صحبت و رفاقت را باز کند، اعتماد آنها را جلب کند و تلاش کند در دیدارها و هفته‌های بعد یکی از آن جمع را برای ترک اعتیاد و برگشتن به زندگی با خودش همراه کند. پروسه‌ای سخت و طولانی که جز با عشق ممکن نیست!

چهار سال است که هیچ مسافرت طولانی نرفته‌ام!

فکر کنید؛ هر سه‌شنبه‌شب! خودش می‌گوید چهار سال است که هیچ مسافرتی نرفته که بیشتر از یک هفته طول بکشد! این یعنی هر کاری در زندگی شخصی و کاری داشته باشد، باید آن را رها کند و خودش را به کسانی برساند که هیچکس را در این شهر دراندشت ندارند. «سیدعلیرضا» از آن آدم‌های ویژه شهر ماست که البته مثل او کم نیستند. کسانی که بدون هیچ چشم‌داشتی برای کاهش آسیب‌های اجتماعی تلاش می‌کنند و معمولاً تلاش‌شان آنطور که باید دیده نمی‌شود.

غذارسانی به معتادین و بی‌خانمان‌ها و کارتن‌خواب‌ها برنامه‌ای است که «جمعیت طلوع بی‌نشان‌ها» نزدیک ۱۵ سال است که هر هفته آن را برگزار می‌کند. این جمعیت توانسته به بهانه توزیع غذا و به همین واسطه بیشتر از ۱۵ هزار کارتن‌خواب را از بیماری اعتیاد رهایی دهد و آنها را سالم و سلامت به زندگی برگرداند. عددی شگفت‌انگیز که نشان می‌دهد داوطلبان این مرکز با چه عشق و روحیه‌ای هر روز هفته پای درد کارتن‌خواب‌ها و معتادین می‌نشینند.

در یکی از این سه‌شنبه‌های توزیع غذا با سیدعلیرضا همراه شدم که مسئول یکی از گروه‌های توزیع غذاست. خودش می‌گوید در سرای حافظ به «سید» معروف است و خودش هم دوست دارد با همین اسم خطاب شود. امشب با سید همراه هستیم. شما هم در این گردش شبانه همراه ما باشید...

۱۵ سال است که هر هفته بین کارتن‌خواب‌های شهر غذا توزیع می‌کنیم

توی حیات «سرای حافظ»، یکی از چندین سرای جمعیت طلوع بی‌نشان‌ها، ولوله‌ای است. هنوز از در وارد نشده، حال و هوای بانشاط و سرزنده‌ای که در حیاط جاری است بهم اصابت می‌کند! به من شلیک می‌شود! از سروصداها حال خوبی به آدم دست می‌دهد. وارد می‌شوم و می‌بینم ده‌ها نفر در حال پخت غذا و بسته‌بندی هستند. طولی نمی‌کشد که با سیدعلیرضا آشنا می‌شوم و متوجه می‌شوم قرار است با او به پاتوق‌ها سر بزنیم. علیرضا توضیح می‌دهد اکثر افرادی که در حال پخت غذا هستند خودشان از بهبودیافته‌های سرای حافظ‌اند. اینجاست که می‌فهمم دلیل این‌همه حال خوش در حیاط سرای حافظ چیست! کسانی که دارند غذاها را آماده می‌کنند خودشان یک روزی از دست بچه‌های طلوع این غذا را گرفته‌اند و نمک‌گیر طلوع شده‌اند و با همین غذاها از بند اعتیاد رها شده و به زندگی برگشته‌اند. حال عجیبی است. نه؟ کم کم غذاها آماده شده و بسته‌های بیست سی تایی غذا گوشه حیاط چیده می‌شود. گروه‌های چندنفره توزیع غذا هرکدام ده‌ها بسته غذا برمی‌دارند و توی ماشین‌های شخصی خودشان می‌گذارند. اینجا همه با ماشین شخصی به کمک آمده‌اند؛ هرکسی با وسیله و امکانات و جیب خودش. یکی با ماشین پراید، یکی با ماشین پژو، یکی با وانت، بعضی ماشین‌ها را هم من نمی‌شناسم اما معلوم است که قیمت خوبی دارند! حالا همه ماشین‌ها پر شده‌اند از بسته‌های غذا. مقصد؟ پاتوق‌های کارتن‌خوابی تهران! باید برویم. خیلی‌ها در تاریک‌ترین زاویه‌های این شهر منتظر ما و یک پرس غذایی هستند که با عشق برای آنها پخته شده… ۱۵ سال است که کارتن‌خواب‌های این شهر هر سه‌شنبه‌شب چشم‌انتظار بچه‌های طلوع‌اند. ۱۵ سال!

یک شب در میان کارتن‌خواب‌ها

کار خاصی نمی‌کنیم، «وظیفه» مان را انجام می‌دهیم

سوار ماشین سید می‌شوم. از همان اول سعی می‌کنم گپ و گفت را شروع کنم. از سید می‌پرسم چندسال است که دارد این کار را انجام می‌دهد؟ اصلاً اولین‌بار چطور با این اتفاق آشنا و همراه شده است؟ می‌گوید: «حدود چهار سال است که به صورت ثابت هر هفته و هر سه‌شنبه‌شب این کار را به همراه دوستانم انجام می‌دهیم. گاهی شده یکی دو نفری به پاتوق‌ها سر زده‌ایم و گاهی هفت هشت نفره. تعدادمان به یاورانی بستگی دارد که با ما همراه می‌شوند. ولی با هر تعدادی که شده حرکت می‌کنیم و این کار هر هفته‌مان شده است».

چهارسال، هر هفته، آن هم نه استخر و کوه و برنامه‌های تفریحی؛ بلکه حضور در میان کارتن‌خواب‌ها و کسانی که خیلی از ما در کل سال هم به یادشان نیستیم. دوست دارم بدانم چه انگیزه‌ای به او این توان را می‌دهد که چهار سال هر هفته خودش را وقف این کار کند. سید جواب می‌دهد: «اول اینکه من که توی این جمع کوچک‌ترین هستم. در جمعیت طلوع یاوران خیلی قدیمی‌تری هستند که باید پای صحبت‌ها آنها بنشینید. ولی خود من معتقدم که من کار اضافه‌ای انجام نمی‌دهم. این وظیفه من است. هرکس که می‌خواهد در حوزه آسیب‌های اجتماعی فعالیت کند باید بداند، این است که باید این کار را وظیفه خودش بداند. طرف فکر نکند دارد کار اضافه‌ای در زندگی‌اش انجام می‌دهد و به کسی لطف می‌کند. نه، ما به کسی لطف نمی‌کنیم. هرکسی که در وادی آسیب‌های اجتماعی دارد کار می‌کند، وظیفه‌اش را انجام می‌دهد. هیچکس لطف نمی‌کند. من هم با همین دیدگاه هر هفته اینجا هستم. الآن فضا جوری است که خانمم هم با این قضیه کنار آمده و می‌داند که ما سه‌شنبه‌ها این برنامه را داریم.

دیدار با امیر؛ نوجوانی که قول داد به ترک کردن فکر کند

کم کم به اولین پاتوق رسیده‌ایم؛ پارک مبعث. بچه‌ها از ماشین‌ها پیاده می‌شوند و غذاها را از سید تحویل می‌گیرند. من هم گوشی به دست همراه‌شان راه می‌افتم. سید می‌گوید مراقب باش که گوشی‌ات را نزنند. تأکید می‌کند که اگر می‌خواهم عکس و فیلم بگیرم از دور باشد، طوری که پاتوق‌نشین‌ها متوجه نشوند. توضیح می‌دهد اگر ببینند داری فیلم و عکس می‌گیری واکنش نشان می‌دهند. قبول می‌کنم و ادامه می‌دهیم. دوست دارم وقتی به جمع‌شان نزدیک می‌شویم کنارشان بنشینم و با آنها سر صحبت را ولو خیلی کوتاه باز کنم. به گروهی چندنفره می‌رسیم که گوشه‌ای از پارک خیلی عادی و راحت دارند مواد مصرف می‌کنند. اولش شوکه می‌شوم که اینقدر عادی نشسته‌اند و دارند به کارشان می‌رسند! بعد برای من هم عادی می‌شود. یعنی باید بپذیرم که این واقعیت در شهر هست… با انکار و ندیدن چیزی حل نمی‌شود. کنارشان می‌نشینم و در همان حین که بچه‌ها دارند غذا را بین‌شان توزیع می‌کنند سر صحبت را باز می‌کنم. همه کم سن و سال هستند، ولی بعضی‌ها کمتر از ۲۰ سال سن دارند. هنوز روی لب‌شان سبز نشده، ولی توی دست‌شان انواع و اقسام مواد را می‌بینی. «امیر» شاید به زحمت بیست و یکی دو سال سن داشته باشد. وقتی از او می‌پرسم چرا ترک نمی‌کنی تا از این وضعیت رها شوی، می‌گوید «چندبار ما را به کمپ برده‌اند ولی وضعیت کمپ‌ها آنقدر بد است که آدم دوست دارد از آنجا فرار کند. به خدا ما هفتاد نفر بودیم که توی دو ماه حتی یک شب غذای درست و حسابی نخوردیم. چطوری توقع دارید آدم ترک کند؟». سید به او می‌گوید «اگر به مرکز ما بیایی متوجه می‌شوی این‌طوری نیست. آنجا منِ نوعی با شماها هیچ فرقی نداریم. همه مثل برادر و خواهر هستیم. مرکز ما را خود بهبودیافته‌ها مدیریت می‌کنند و چون خودشان روزی مثل شما بوده‌اند شما را درک می‌کنند. برای همین هم غذای خوب به شما می‌دهند هم خدمات خوب. چرا؟ چون خودشان از همین محیط آمده‌اند» و بعد به او می‌گوید هر وقت برای ترک کردن تصمیم بگیرد، فقط کافی است که به او اطلاع بدهد. تأکید می‌کند که: ما هرهفته همین‌جا هستیم. هروقت دوست داشتی خبر بده تا تو را با خودمان ببریم. حتی لازم نیست هزینه تاکسی بدهی…

مردم نمی‌دانند زیر پوست شهر چه خبر است

از پاتوق اول جدا می‌شویم و به سمت پاتوق‌های بعدی راه می‌افتیم. دوباره توی ماشین نشسته‌ایم و فرصت پیدا می‌کنم با سید صحبت کنم. از او می‌پرسم در این سال‌ها چه تجربیات و خاطراتی به دست آورده‌ای؟ اینکه هرهفته با کسانی روبرو می‌شوی که شرایط عجیبی دارند برائت سخت نیست؟ جواب می‌دهد: چون ما زیاد به اینجا آمده‌ایم، دیگر چیز عجیبی به نظر ما نمی‌آید. مثلاً آدمی که توی گودال خوابیده باشد، آدمی که ظاهرش نشان می‌دهد چندهفته است به خودش رسیدگی نکرده، افرادی با نقص عضو، با لباس‌های مندرس و ظاهر نامناسب دیگر به چشم ما عجیب نمی‌آید و نمی‌گوییم عه! اینها چرا این‌طوری هستند؟! چون آنقدر از این چیزها دیده‌ایم که برای‌مان عادی شده است. البته خیلی از مردم نمی‌دانند که چنین چیزهایی هست. بارها شده آدم‌هایی که برای بار اول با ما آمده‌اند واقعاً حال بدی پیدا کرده‌اند. وسط پاتوق نشسته‌اند و زار زده‌اند. در حالی که برای ما اینها یک چیز معمولی است. البته ما هم سعی می‌کنیم خودمان را کنترل کنیم. ما هم ناراحت می‌شویم. بالاخره صحنه‌های ناراحت‌کننده‌ای است. اینکه هم‌نوع و هم‌وطنت را در این حال می‌بینی سخت است، ولی ما بر حسب وظیفه و تجربه عادت کرده‌ایم احساسات‌مان را کنترل کنیم. منتها اگر آدم عادی وارد این فضا شود، نمی‌تواند هضم کند. هر پاتوقی هم یک فضای به خصوص خودش را دارد. یک جایی گودال‌خوابی دارد، یک جایی زاغه‌نشین دارد، یک جایی مخصوص زنان است و … وقتی شخصی اینها را می‌بیند ممکن است حالش بد شود. شاید اصلاً دوباره با ما به این پاتوق‌ها نیاید.

آدم به جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند زنده است

می‌گویم خیلی از مردم و جوان‌های همسن و سال خودت هیچ درکی از این مسائل و مشکلات ندارند. غرق در زندگی خودشان هستند و روح‌شان هم خبر ندارد که چنین معضلاتی در شهر جاری است. حرفت با آنها چیست؟ پاسخ می‌دهد: من که کوچک‌تر از آنم که کسی را نصیحت کنم. ضمن اینکه خودم هم به صورت خیلی اتفاقی با این جمع آشنا شدم. یکی از بچه‌ها توی یک گروه غیر مرتبط تلگرامی پیامی فرستاد و گفت که فلان‌جا دارند برای این موضوع کمک جمع می‌کنند. من هم به جمعیت طلوع آمدم و با بچه‌های قدیمی آشنا شدم. آنجا به من گفتند ما سه‌شنبه‌ها این کار را انجام می‌دهیم و اگر دوست داری می‌توانی به ما کمک کنی. بار اول که با آنها رفتم خیلی تحت تأثیر قرار گرفتم. تصاویر آن شب و اتفاقاتی که افتاد تا آخر عمر جلوی چشمم است. آن شب یک تغییری در من ایجاد کرد و به من تلنگر زد. با خودم گفتم من دارم زندگی‌ام را می‌کنم، کار و درآمد و همسر و فرزند دارم، در حد خودم زندگی معقولی دارم، حالا وظیفه‌ام در این جامعه چیست؟ حتی وظیفه نه. این‌طوری نیست که فکر کنیم به اجبار باید این کار را بکنیم. ولی از خودم پرسیدم مگر من توی این خاک و این سرزمین و زیر آسمان خدا دارم تنها زندگی می‌کنم؟ قطعاً کلی آدم دیگر هم هستند. اصلاً آدمیزاد به جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، با اطرافیان و دوستان و خانواده‌اش، با حضور در این جمع‌ها زنده است و معنی پیدا می‌کند. منِ سیدعلیرضا در این جمع معنی پیدا می‌کنم. اگر تنها باشم و همیشه دنبال لذت و تفریحات خودم باشم، انگار هیچ اثری نداشته‌ام. این زندگی چه فایده‌ای دارد؟ همین شد که پاگیر اینجا شدم.

او ادامه می‌دهد: کرونا باعث شد خیلی‌ها در زندگی‌شان تلنگر بخورند. کرونا شکاف طبقاتی و آسیب‌های این شکاف را برای خیلی‌ها عیان کرد. کسانی که غرق در زندگی خودشان بودند ناگهان با بحرانی مواجه شدند که به آنها می‌گفت سلامتی تو در گرو سلامتی دیگران و بیماری تو در گرو بیماری دیگران است. همین باعث شد کسانی که توی عمرشان قدمی برای کسی برنداشته بودند، به جامعه بیایند و بین مردم ماسک و اقلام درمانی پخش کنند. یا به بیمارستان‌ها بروند و البسه پزشکان و پرستاران را تأمین کنند. آدم‌هایی را می‌دیدی که به هیچی اعتقاد نداشتند ولی چون خطر را حس می‌کردند و عزیزان‌شان درگیر این بیماری شده بودند، سعی می‌کردند کاری کنند که بیماری کنترل شود. ولی خوب است که ما به نقطه‌ای نرسیم که دیر شده باشد. طوری نباشد که تا وقتی درد به خودمان نرسیده به همه چیز بی‌توجه باشیم. اگر زمانی که درد سراغ‌مان نیامده پی درمان آن درد برویم، قطعاً دیگر سراغ خودمان هم نمی‌آید. برای همین است که من می‌گویم چنین فعالیت‌هایی که لطف نیست بلکه وظیفه ماست.

اعتیاد در ذهن افراد شکل می‌گیرد / به هیچکس اصرار نمی‌کنیم که ترک کند

با پاتوق بعدی رسیده‌ایم. دوباره بچه‌ها پیاده می‌شوند و هرکسی به طرف گروهی از کارتن‌خواب‌ها و بی‌خانمان‌ها می‌رود. اگر بخواهم آنچه در تمام این لحظات اتفاق می‌افتد را شرح دهم باید کتاب بنویسم! هر کدام از کسانی که به سمت ما می‌آیند دنیای خودشان را دارند. از بچه‌های کوچک چندساله بگیرید که دور و بر پدر یا مادرشان هستند و آنها هم درگیر اعتیاد هستند، تا زنانی که خودشان را شبیه مردان کرده‌اند و مثل آنها لباس می‌پوشند تا مورد آزار و اذیت قرار نگیرند. پای درددل هرکدام‌شان که بنشینی می‌بینی دنیایی از آرزو دارند. هرکدام با داستان‌هایی که دعا می‌کنی سر هیچکس نیاید؛ به قول معروف مسلمان نشنود، کافر نبیند… وقتی غذاها را در پاتوق دوم توزیع می‌کنیم از سید درباره روند جذب افراد برای ترک اعتیاد سوال می‌پرسم. توضیح می‌دهد: ما هیچوقت به هیچ کارتن‌خوابی نمی‌گوییم بیا ترکت بدهیم. من می‌روم غذا را می‌دهم، حال و احوالی می‌کنم و اگر او دوست داشته باشد با من همراه می‌شود. نمی‌توان به زور کسی را ترک داد. چرا؟ چون اعتیاد در ذهن آدم شکل می‌گیرد. بدن فرد شاید در بیست روز پاک پاک شود، ولی ذهنش نه. به نظر من درد بدنی کمتر از پنج درصد باعث بازگشت به اعتیاد می‌شود. بیشتر از نود درصد ذهنی است. چه داخل اعتیاد بروی، چه توی اعتیاد بمانی و چه بعد از پاکی دوباره به اعتیاد برگردی، دلیلش ذهنی است. به خاطر همین من معتقدم با زور نمی‌شود کسی را ترک داد. نمی‌شود، چون توی ذهنش اتفاقی نیفتاده است. به نظر شما با برخورد انتظامی می‌شود ذهنیت کسی را عوض کرد؟ نمی‌شود. با برخورد نیروی انتظامی شما هیچ اعتیادی را نمی‌توانید از بین ببرید. رویه ما این است که تمام این فرایند با رضایت و خواست خود طرف همراه باشد. برای همین به هیچکس اصرار نمی‌کنیم که با ما همراه شود. ما فقط به او توضیح می‌دهیم و از او می‌خواهیم هر وقت تصمیم به ترک گرفت به ما اطلاع بدهد.

تا وقتی که معتاد از مصرف مواد لذت می‌برد، ترک کردنش محال است

در حین توزیع غذا بارها و بارها با گروه‌های چندنفره‌ای برمی‌خوریم که گوشه‌ای از پارک و زمین خالی و کنار بزرگراه در حال مصرف مواد هستند. هرجایی که می‌رویم سعی می‌کنم چندکلمه‌ای با آنها صحبت کنم که نقل آنچه گفتم و شنیدم مثنوی هفتاد من کاغذ است. بعد از یکی از همین گفتگوها با کارتن‌خواب‌ها، از علیرضا می‌پرسم به نظرت اینها ترک‌کُن بودند؟! فکر می‌کنی هفته‌های بعد به شما مراجعه کنند و بگویند قصد ترک دارند؟ علیرضا با تجربه‌ای که در این سال‌ها به دست آورده می‌گوید: خیلی دوست دارم این‌طور باشد، ولی نه. همانطور که گفتم باید توی ذهن طرف اتفاق بیفتد. ما هم نیامدیم اینجا به کسی پیام بدهیم و نصیحت کنیم و اجبار کنیم. ما فقط می‌آییم و غذا می‌دهیم تا ما را ببینند و اگر روزی دوست داشتند ترک کنند همراه ما شوند. شما می‌توانید ما را یک آژانس در نظر بگیرید. طوری که هرکس هر وقت اراده کرد ما در دسترس‌اش باشیم. ولی اینها ترک‌کُن نبودند. دیدی که خودشان می‌گفتند هنوز خسته نشده‌ایم. با وجود اینکه به سختی موادشان را تهیه می‌کنند و شب‌ها در خیابان می‌خوابند، هنوز از مصرف مواد لذت می‌برند. هر وقت از مواد لذت نبرند، آنجا زمانی است که می‌توانند ترک کنند.

فقر و ناآگاهی، ریشه‌های اعتیاد در میان کارتن‌خواب‌ها و معتادین

او درباره دلایل ابتلاء به اعتیاد و راه‌های جلوگیری از آن توضیح می‌دهد: اعتیاد مثل همه بیماری‌هاست. تو مثلاً کرونا نگیری بهتر است، یا کرونا بگیری و بخواهی با صد تا قرص و دستگاه و … درمانش کنی؟ پس خیلی ساده‌تر است که مراعات کنی تا کرونا نگیری. در ابتلاء به اعتیاد دو عامل مهم فقر و ناآگاهی است. هستند کسانی که از شکم‌سیری به اعتیاد می‌افتند ولی خیلی تعداد آنها خیلی کم است. اکثر کارتن‌خواب‌ها و بی‌خانمان‌ها از مناطق محروم و حاشیه شهر هستند. البته ما جانباز، دکتر، خلبان، تاجر و از هر قشری اینجا کارتن‌خواب دیده‌ایم، ولی بیش‌ترین قشری که درگیر اعتیاد می‌شوند کسانی هستند که دچار فقر و ناآگاهی هستند. این یعنی هرچقدر بتوانی سطح سواد و فرهنگ و آموزش و رفاه را بالا ببری، وضعیت بهتر می‌شود. ما باید حداقل‌های زندگی را برای همه فراهم کنیم؛ چه آموزش، چه شغل و چه درآمد. همه افراد باید بدانند که سطحی از رفاه را دارند. همه باید بدانند در هیچ صورتی بی‌جا و بدون خانه نمی‌شوند. چرا؟ چون اگر شما یک شب دو شب سه شب بیرون باشی، از شب چهارم سیگار می‌کشی. اگر خانم باشی و به شب پنجم بکشی که اصلاً گفتن ندارد… چون به هزار مصیبت و ماجرا می‌افتد و زندگی‌اش نابود می‌شود. شب‌های شهر جز تیرگی و تباهی چیزی ندارد. اگر می‌خواهیم تعداد معتادان بیشتر نشود باید فقر و ناآگاهی را کمتر کنیم. راهی جز این نیست.

هرکس تصمیم به ترک بگیرد، ما کنارش هستیم

دوست دارم بدانم وقتی یک کارتن‌خواب تصمیم به ترک می‌گیرد و به گروه‌های جمعیت طلوع بی‌نشان‌ها اعلام می‌کند چه اتفاقی می‌افتد. به هرحال این مرکز تا امروز توانسته بیشتر از ۱۵ هزار کارتن‌خواب و درگیر اعتیاد را بهبود ببخشد و حتی برای آنها کار فراهم کند. سید درباره این روند توضیح می‌دهد: ما اول بسته به تجربه‌ای که داریم دقت می‌کنیم تا ببینیم او واقعاً اهل ترک کردن هست یا نه؟ تا زمانی که این افراد به مرکز ما برسند چند مرحله پالایش می‌شوند. دلیل این سختگیری هم این است که بالاخره برای شرایطی که مهیا می‌شود هزینه می‌شود و زحمت زیادی کشیده می‌شود. بچه‌ها با جان و دل زحمت می‌کشند و ما باید کسانی را با خودمان ببریم که احتمال ترک‌شان زیاد باشد. وظیفه ما هم فقط تا مرحله جذب است. اگر ببینیم این آدم ترک‌کُن است، او را به مرکز می‌بریم. ممکن است یک نفر بگوید من همین الآن می‌خواهم بیایم ولی ما بگوییم نه، برو هفته دیگر بیا. دلیلش این است که او را محک بزنیم و ببینیم راست می‌گوید یا نه؟ چون کسی که بخواهد ترک کند هفته بعد هم می‌آید. این یکی از تست‌های ساده ماست. مگر واقعاً اشتیاق زیادی در طرف ببینیم و او را ببریم. کم است ولی گاهی پیش می‌آید که چنین افرادی را با خودمان ببریم و واقعاً ترک کند. بیشتر این‌طوری است که وقتی می‌گوئیم برو هفته بعد بیا، دیگر او را نمی‌بینیم. مشخص است که اگر این فرد به مرکز بیاید، دو هفته بعد بیرون می‌زند و همه زحماتی که برایش کشیده شده هدر می‌رود. بنابراین سختگیری ما بدون دلیل نیست. ما باید از کمترین منابع بیشترین استفاده را ببریم. با همین آزمون و خطاست که تا امروز موفق شده‌ایم هزاران معتاد و کارتن‌خواب و بی‌خانمان را بهبود دهیم و به زندگی برگردانیم. ولی هرکس تصمیم به ترک بگیرد، ما در کنارش هستم. امیدواریم با امکانات، توجه و کمک بیشتر مردم جمعیت طلوع بی‌نشان‌ها بتواند بیشتر از این به کسانی که از اعتیاد آسیب دیده‌اند کمک کند. همه ما دوست داریم روزی برسد که ایران دیگر هیچ معتاد و کارتن‌خوابی نداشته باشد.

منبع : خبرگزاری مهر


کلمات کلیدی :
اشتراک گذاری :

آخرین اخبار مجازی

مغازه‌ای که هر سال موکب می‌شود/ ما هنوز، یک ذره هم عاشق نیستیم!

مغازه‌ای که هر سال موکب می‌شود/ ما هنوز، یک ذره هم عاشق نیستیم!
2023-09-07T17:16:53+03:30
«هر چه داریم از امام حسین(ع) داریم. زندگی‌مان مال امام حسین(ع) است. این کار هم بساط هر سال است، این مغازه پدرمان است که خادم و عاشق امام حسین (ع) بود. ما هم ...

مردم کانادا امکان مشاهده این صفحه را ندارند/ فیلترینگ، به وسعت دو نیم‌کره!

مردم کانادا امکان مشاهده این صفحه را ندارند/ فیلترینگ، به وسعت دو نیم‌کره!
2023-09-04T15:36:59+03:30
فیلتر کردن بسترهای مختلف فضای مجازی در سطح جهان مسئله تازه‌ای نیست؛ از جنوب غرب آسیا که شدت فیلترینگ در آن بیشتر است گرفته تا چند قاره آن طرف‌تر در کشور کانادا.

دلتنگ‌ها یکدیگر را پیدا می‌کنند/ کربلایی‌شدن بدون نیت قبلی!

دلتنگ‌ها یکدیگر را پیدا می‌کنند/ کربلایی‌شدن بدون نیت قبلی!
2023-09-03T13:30:14+03:30
هنگام تماشای اعزام زائران افغانستانی اشک می‌ریختند؛ گویا دلتنگ‌ها یکدیگر را پیدا می‌کنند و انگار بدرقه اربعینی‌ها، به مناسک جاماندگان تبدیل شده باشد، جاماندگ...

خوش‌رویی، چاشنی میزبانی است/ از تأخیر در صدور ویزای عراق تا کمبود اتوبوس در مرز دوغارون

خوش‌رویی، چاشنی میزبانی است/ از تأخیر در صدور ویزای عراق تا کمبود اتوبوس در مرز دوغارون
2023-08-26T10:01:16+03:30
«مشکل زائران افغانستانی ارتباط چندانی به ایران ندارد؛ مربوط به دولت افغانستان است که اربعین برایش در اولویت نیست و متولی دولتی برای زیارت اربعین ندارد، بنابر...

دشمن آتش و تبر/ «من، حبیب‌الله؛ حبیب خدا و جنگل هستم!»

دشمن آتش و تبر/ «من، حبیب‌الله؛ حبیب خدا و جنگل هستم!»
2023-08-15T14:21:28+03:30
حبیب‌الله حاجی‌زاده، سال‌ها است بدون اینکه کسی از او بخواهد یا حقوقی دریافت کند از جنگل‌ها مراقبت می‌کند: «ما نه می‌گذاریم آتش به جان جنگل بیفتد، نه می‌گذاری...

گرداب روانشناسی زرد در «اینستاگرام»/ تن به هر چالشی ندهید!

گرداب روانشناسی زرد در «اینستاگرام»/ تن به هر چالشی ندهید!
2023-08-14T13:07:53+03:30
شبکه‌های اجتماعی این روزها چالش‌هایی را رواج می‌دهند که مبنای علمی ندارند، دنبال جذب مخاطب هستند و سعی دارند القا کنند: «شما تنها با شرکت در چالش‌ها، به یک ا...

چهل سال همسایگی با زندان و زندانی و زندان‌بان/ پارک و هتل نمی‌خواهیم؛ درخت‌ها را آب بدهید!

چهل سال همسایگی با زندان و زندانی و زندان‌بان/ پارک و هتل نمی‌خواهیم؛ درخت‌ها را آب بدهید!
2023-08-12T13:01:13+03:30
همسایگان زندان «رجایی شهر» بعد از تخلیه از این ندامتگاه، بیش از آنکه از سال‌ها همجواری با آن شکایت کنند، به فکر آینده بودند: «ما از مسئولان پارک و هتل نمی‌خو...

«باز هم دوست و دشمن را شوکه خواهیم کرد»/ جای خالی اهالی قلم و هنر در حماسه‌های نظامی

«باز هم دوست و دشمن را شوکه خواهیم کرد»/ جای خالی اهالی قلم و هنر در حماسه‌های نظامی
2023-08-07T20:23:55+03:30
بعد از پایان دیدار خودم را به امیر ایرانی می‌رسانم و می‌گویم بعد از این مأموریت چه برنامه‌ای دارید؟ مختصر جواب می‌دهد: «انشاالله دوستان و دشمنان را مثل مأمور...

«باز هم دوست و دشمن را شوکه خواهیم کرد»/ جای خالی اهالی قلم و هنر در حماسه‌های نظامی!

«باز هم دوست و دشمن را شوکه خواهیم کرد»/ جای خالی اهالی قلم و هنر در حماسه‌های نظامی!
2023-08-07T15:57:38+03:30
بعد از پایان دیدار خودم را به امیر ایرانی می‌رسانم و می‌گویم بعد از این مأموریت چه برنامه‌ای دارید؟ مختصر جواب می‌دهد: «انشاالله دوستان و دشمنان را مثل مأمور...

ماجرای شلغم‌های یک نماینده در توئیتر

ماجرای شلغم‌های یک نماینده در توئیتر
2023-08-01T14:43:59+03:30
روزنامه «جوان» در گزارشی به ماجرای جر و بحث اخیر نماینده مردم تربت‌جام در مجلس با کاربران توئیتری پرداخت.

سرنوشت عاشورایی دخترک ۱۱ماهه در روستایی مرزی/ «نارگل روی دست‌هایم در مسیر شهر جان داد!»

سرنوشت عاشورایی دخترک ۱۱ماهه در روستایی مرزی/ «نارگل روی دست‌هایم در مسیر شهر جان داد!»
2023-07-29T00:24:02+03:30
«تقریباً دو ساعت طول کشید تا نارگل را به شهر ببریم. در این مسیر دخترم روی دست من بود و آرام جان می‌داد! شاید اگر جاده آسفالت بود و مسیر رسیدن به شهر راحت‌ و ...

سرنوشت عاشورایی دخترک ۱۱ ماهه در روستایی مرزی/ «نارگل روی دست‌هایم در مسیر شهر جان داد!»

سرنوشت عاشورایی دخترک ۱۱ ماهه در روستایی مرزی/ «نارگل روی دست‌هایم در مسیر شهر جان داد!»
2023-07-26T10:37:22+03:30
«تقریباً دو ساعت طول کشید تا نارگل را به شهر ببریم. در این مسیر دخترم روی دست من بود و آرام جان می‌داد! شاید اگر جاده آسفالت بود و مسیر رسیدن به شهر راحت‌ و ...

سرنوشت دخترک ۱۱ماهه در روستای مرزی/ «نارگل روی دست‌هایم جان داد!»

سرنوشت دخترک ۱۱ماهه در روستای مرزی/ «نارگل روی دست‌هایم جان داد!»
2023-07-26T09:43:56+03:30
«تقریباً دو ساعت طول کشید که نارگل را به شهر ببریم. در این مسیر دخترم روی دست من بود و آرام جان می‌داد! شاید اگر جاده آسفالت بود و مسیر رسیدن به شهر راحت‌ و ...

دو هزار بیلبورد متحرک عاشورایی در شهر/ ۱۲ سال خط‌نویسی روی خط عاشقی!

دو هزار بیلبورد متحرک عاشورایی در شهر/ ۱۲ سال خط‌نویسی روی خط عاشقی!
2023-07-23T11:03:54+03:30
«مجید دستانی» از 12سال ماشین‌نویسی در محرم می‌گوید که با رفقایش، خودروها را با خط خوش مزین به نام اباعبدالله(ع) می‌کنند،خودروهایی که تا مدت‌ها مثل بیلبوردهای...

وام‌های راحت‌الحلقوم و ضمانت‌های ضربدری!

وام‌های راحت‌الحلقوم و ضمانت‌های ضربدری!
2023-07-20T12:18:55+03:30
روزنامه «همشهری» در گزارشی به تبلیغات اخیر برخی شرکت‌ها برای اعطای وام بدون ضامن پرداخت و ابعاد غیرقانونی بودن آن را شفاف کرد، این گزارش همچنین توضیحاتی دربا...

عاقبت بخیری یک پمپ بنزین! 

عاقبت بخیری یک پمپ بنزین! 
2023-07-20T11:38:56+03:30
خودرو را پارک کردم و به محل گودبرداری برگشتم و پرسیدم اینجا قبلاً پمپ بنزین نبود؟ جوابشان حافظه تصویری‌ام را تأیید کرد: «پمپ بنزین بود! دیگر نیست؛ حالا قرار ...

تماشای گذر عمر در سایه ایستگاه صلواتی/ چای همان چای و بیرق همان بیرق!

تماشای گذر عمر در سایه ایستگاه صلواتی/ چای همان چای و بیرق همان بیرق!
2023-07-19T13:19:04+03:30
می‌گویند نوشیدن چای داغ در لیوان‌های پلاستیکی احتمال ابتلاء به سرطان را افزایش می‌دهد؛ اعتراضی نیست! فقط ای کاش طعم چای بعد از روضه را عوض نکند. کافی است چای...

بازندگان کنکور!

بازندگان کنکور!
2023-07-16T13:07:00+03:30
روزنامه «جام جم» در گزارشی به تاثیر شرایط جغرافیایی و شکاف طبقات اجتماعی بر قبولی رشته‌های دانشگاهی در دهک‌های مختلف جامعه پرداخته و از دهک‌های ضعیف به عنوان...

جایی برای درمان درد دیدن!/ چشم‌ها؛ قدردان دست‌های روشنایی‌بخش

جایی برای درمان درد دیدن!/ چشم‌ها؛ قدردان دست‌های روشنایی‌بخش
2023-07-16T13:06:59+03:30
پیر و جوان ندارد، تقریباً همه باندی به چشم دارند و دستی به در و دیوار! اینجا همه درد چشم دارند؛ درد بینایی! و ضیا با تخصص خود به چشم‌ها نور روشنایی می‌بخشد، ...

چگونه دختران دهه‌هشتادی محله بانی برگزاری یک مراسم ازدواج شدند؟

چگونه دختران دهه‌هشتادی محله بانی برگزاری یک مراسم ازدواج شدند؟
2023-07-16T10:54:01+03:30
روزنامه «همشهری» به سراغ یکی از محله‌های تهران رفت که در آن دختران دهه هشتادی با برگزاری مراسم عروسی از آغاز سنین نوجوانی باعث و بانی امر خیر می‌شوند. ​​​​​​​

جهان‌شهر علوی/ غم و شادی شیعیان به هم گره خورده است

جهان‌شهر علوی/ غم و شادی شیعیان به هم گره خورده است
2023-07-11T14:22:15+03:30
تاجیک، تمام روز لحظه‌ای استراحت نکرده و در مسیر شلوغ «مهمونی ۱۰ کیلومتری» خدمت کرده اما در دل حسرت می‌خورد که کاش تمام شیعیان دنیا می‌توانستند در جشن بزرگ ام...

فعلا حرف خواب و خوراک نباشد؛ بعد از مراسم همه سِرُم می‌زنیم!

فعلا حرف خواب و خوراک نباشد؛ بعد از مراسم همه سِرُم می‌زنیم!
2023-07-07T14:28:52+03:30
حرف آخر را یکی از خادمان می‌زند: «یادتان نرود؛ قرار است یکی از بزرگ‌ترین کارهای دنیا را انجام بدهیم. تا صبح شنبه کسی حرف از خواب و خوراک نزند، بعد از مراسم ه...

«چند قطره باران» بر گونه آرزوهای کوچک/ پیتزای مهربانی بدون عکس!

«چند قطره باران» بر گونه آرزوهای کوچک/ پیتزای مهربانی بدون عکس!
2023-07-06T12:22:13+03:30
حسن صلواتی چند سالی است که با همراهی دوستان عکاس و هنرمندش یک حرکت جذاب را شروع کرده است؛ فروش عکس‌ها به نفع بچه‌های محروم! امسال هم سفره پیتزای آنها به عشق ...

«سر بر دامن ماه»؛ روایتی از زندگی تنها همسر امام هادی (ع)

«سر بر دامن ماه»؛ روایتی از زندگی تنها همسر امام هادی (ع)
2023-07-04T14:22:10+03:30
«سر بر دامن ماه» از طریق برش کمتر دیده‌شده تاریخ یعنی زندگی امام هادی (ع)، قدم به روایت غیبت امام زمان (عج) می‌گذارد و در این میان شخصیت «بانو حُدیث» مادربزر...

«سر بر دامن ماه»؛ روایتی مدرن از زندگی تنها همسر امام هادی (ع)

«سر بر دامن ماه»؛ روایتی مدرن از زندگی تنها همسر امام هادی (ع)
2023-07-04T09:42:14+03:30
«سر بر دامن ماه» از طریق برش کمتر دیده‌شده تاریخ یعنی زندگی امام هادی (ع)، قدم به روایت غیبت امام زمان (عج) می‌گذارد و در این میان شخصیت «بانو حُدیث» مادربزر...

کارت شما مسدود است!/ زخم رفتارهای سلیقه‌ای با مهاجران

کارت شما مسدود است!/ زخم رفتارهای سلیقه‌ای با مهاجران
2023-06-28T08:48:35+03:30
اواخر خرداد هر سال با پایان مهلت کارت‌های آمایش، حساب‌ بانکی مهاجران افغانستانی برای مدتی نامعلوم مسدود می‌شود؛ اقدامی که بیش از یک دستورالعمل مدیریتی، اعمال...

عروسی که صبح ازدواجش دوید/ می‌گفتند قدت کوتاه است، برو یک رشته دیگر!

عروسی که صبح ازدواجش دوید/ می‌گفتند قدت کوتاه است، برو یک رشته دیگر!
2023-06-27T01:41:38+03:30
سال‌های زیادی از زمانی که به اسماعیل‌نژاد می‌گفتند «قدت کوتاه است، به درد دویدن نمی‌خوری» می‌گذرد اما او امروز رکورددار دوی سرعت در ایران است و رویای کسب مدا...

عکاسان خبری، دشمن کسی نیستند!/ ثبت تاریخ از دل آتش تا قلب کرونا

عکاسان خبری، دشمن کسی نیستند!/ ثبت تاریخ از دل آتش تا قلب کرونا
2023-06-11T12:21:13+03:30
«عکاس خبری دشمن کسی نیست! باید به این آگاهی برسیم که عکاس، ثبت‌کننده تاریخ است و قرار نیست نگاه پررنگ سیاسی داشته باشد، دغدغه جدی عکاسان این است که در هر شرا...

غنی‌سازی با خلوص بالا برای رفع تحریم است/همچنان با آژانس بین‌المللی انرژی تعامل داریم

غنی‌سازی با خلوص بالا برای رفع تحریم است/همچنان  با آژانس بین‌المللی انرژی تعامل داریم
2023-06-11T00:00:47+03:30
محمد اسلامی رئیس سازمان انرژی اتمی گفت غنی‌سازی‌های با خلوص بالا برای این صورت گرفته تا تحریم‌ها لغو شوند، هدف قانونگذار هم همین بوده که اقدام راهبردی برای ل...

چرا راه آهن رشت - آستارا کلیدی‌ترین پروژه ریلی کشور است؟

چرا راه آهن رشت  - آستارا کلیدی‌ترین پروژه ریلی کشور است؟
2023-05-18T11:13:51+03:30
کریدور شمال - جنوب یک مسیر اقتصادی مهم و استراتژیک برای ترانزیت بار میان هند، روسیه و شمال اروپا از طریق ایران است که راه‌آهن رشت - آستارا به عنوان حلقه مفق...
X فیلم جدید فیلم جدید دانلود فیلم و سریال تبلیغات شما (پیام به تلگرام)